Η Αλόη Βέρα είναι φυτό γνωστό από χιλιάδες χρόνια σε πολλούς πολιτισμούς και έχει χρησιμοποιηθεί για ιατρικούς σκοπούς για χιλιετίες στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στο Μεξικό, στην Ιαπωνία, και στην Κίνα.
Ο «Πάπυρος του Έμπερς» (Ebers Papyrus), ένα αιγυπτιακό έγγραφο το οποίο χρονολογείται γύρω στο 1550 π.Χ. ανέφερε δώδεκα τύπους μίξης της Aloe με άλλα συστατικά, για τη δημιουργία προιόντων με σκοπό την αντιμετώπιση διάφορων διαταραχών.
Οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί χρησιμοποιούσαν την Αλόη με πολλούς διαφορετικούς τρόπους στις συνταγές τους και τη θεωρούσαν ως πανάκεια. Η Αλόη χρησιμοποιήθηκε από τον Ιπποκράτη και από Άραβες ιατρούς σε πλήθος σκευασμάτων τους ενώ ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Χριστόφορος Κολόμβος την χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία των πληγών των στρατιωτών τους. Μάλιστα πιστεύεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε το νησί της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό, για να εξασφαλίσει τον εφοδιασμό αλόης για το στράτευμά του.
ο Διοσκουρίδης ο «πατέρας» της ρωμαϊκής φαρμακολογίας έδωσε την πρώτη λεπτομερή περιγραφή του φυτού και τη χρήση του ως καθαρτικό, αποτοξινωτικό, και θεραπευτικό μέσο για τους μώλωπες, τις αμυγδαλές, τα ούλα και τα μάτια.
Στην κινέζικη παραδοσιακή ιατρική καταγράφεται η χρήση της Αλόης, το 700-800 μ.Χ., στο έγγραφο «Medicas Materia» για την καταπολέμηση του πυρετού και των σπασμών στα παιδιά και για την ανακούφιση ασθενειών του δέρματος.
Στην Αραβική ιατρική, η φρέσκια γέλη τοποθετούνταν στο μέτωπο ως θεραπεία από τον πονοκέφαλο ή χρησιμοποιούνταν σε άλλα μέρη του σώματος για την μείωση της θερμοκρασίας του σώματος σε περίπτωση πυρετού. Επιπρόσθετα, χρησιμοποιούνταν για την επούλωση τραυμάτων, ως απολυμαντικό, ήπιο καθαρτικό για την αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας και στην αντιμετώπιση της επιπεφυκίτιδας.
Στη σύγχρονη εποχή το ενδιαφέρον για την Αλόη και τις ιδιότητές της έχει εκ νέου αναζωπυρωθεί καθώς από τις σύγχρονες εργαστηριακές αναλύσεις έχει διαπιστωθεί η υψηλή διατροφική της αξία καθώς περιέχει περίπου 75 ενεργά συστατικά: βιταμίνες, ένζυμα, ιχνοστοιχεία, σάκχαρα, λιγνίνη, σαπωνίνες, σαλυκιλικό οξύ και αμινοξέα, τα οποία είναι ωφέλιμα για τον οργανισμό.
Πηγές:
Agarwal A, & Dwivedi N. (2013). Aloe vera: Magic or myth . SRM Journal of Research in Dental Sciences, 4:119-24
Atherton P. (1998). Aloe vera: magic or medicine?. Nursing Standard; 12(41):49-52
Ghazanfar, SA. (1994). Handbook of Arabian Medicinal Plants. Boca Rato: CRC Press
Grindlay D, Reynolds T. (1986). The aloe vera phenomenon: a review of the properties and modern uses of leaf parenchyma gel. Journal of Ethnopharmacology 16: 117–51.
Marshall M. (1990). Aloe vera gel: What is the evidence?. The Pharmaceutical Journal; March 24: 360-362.
Reuben, T. (2012). Aloe Vera – The Magical Plant Amongst Us.
Shelton R. (1991). Aloe vera. Its chemical and therapeutic properties. International Journal of Dermatology, 30:679-83.
Stepanova, O.S., Prudnik, N.Z., Soloveva, V.P., Golovchenko, G.A. Svischuk, A.A., Grinberg, B.G., Dubkova, O.M. and Kozak, S.A. (1977) Chemical composition and biological activity of dry Aloe leaves. Fiziologicheski Aktivnye Veshchestua 9, 94- 97.