Η συσχέτιση της κατανάλωσης Αλόης με τη λειτουργία του πεπτικού συστήματος είναι γνωστή από τα αρχαία χρόνια και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους στη σύγχρονη εποχή έχει συγκεντρώσει το ερευνητικό ενδιαφέρον. (Prat & Ribo, 2015)

Για τη δράση της Αλόης στο πεπτικό σύστημα έχουν γίνει τόσο εργαστηριακές όσο και κλινικές έρευνες σε ανθρώπους αλλά και σε ζώα ενώ παράλληλα έχουν διερευνηθεί και οι χημικές της ιδιότητες και τα συστατικά της και η επίδραση που μπορεί να έχουν στον οργανισμό.

Οι Blitz, Smith & Gerard (1963) παρακινούμενοι από τις αρχικές έρευνες που διενεργήθηκαν στις δεκαετίες του 30’ και 40’ για την επίδραση του χυμού και της γέλης Αλόης στα πεπτικά έλκη χορήγησαν γέλη αλόης σε 18 ασθενείς και διαπίστωσαν ότι η Αλόη βοήθησε στην πλήρη ανάρρωση και στον περιορισμό της υπερέκκρισης οξέων από το στομάχι, ανακουφίζοντας σημαντικά τους ασθενείς αυτούς. Μάλιστα παρατήρησαν ότι η χρήση της Αλόης θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική και σε περιπτώσεις ασθενών με έλκος του δωδεκαδακτύλου.

Σε νεότερη έρευνα τόσο εργαστηριακή όσο και κλινική (Kumari, Prasad & Sree, 2010) βρέθηκε ότι η Αλόη Βέρα επέδειξε ισχυρή αντιμικροβιακή δραστηριότητα ενάντια στο ελικοβακτήριο του πυλωρού το οποίο προκαλεί χρόνια γαστρίτιδα και φλεγμονή του στομάχου. Μάλιστα, η έρευνα διενεργήθηκε κατα αντιπαράθεση με την κλαρυθρομυκίνη, ένα από τα γνωστότερα φάρμακα για την αντιμετώπιση του ελικοβακτηρίου του πυλωρού.

Επίσης από την έρευνα αυτή παρατηρήθηκε ότι η Αλόη Βέρα σε συγκεντρώσεις 250, 500mg/mL επέδειξε και ιδιαίτερα θετικές θεραπευτικές ιδιότητες σε ότι αφορά στα στομαχικά έλκη. Οι θετικές επιδράσεις αυτές οδήγησαν τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι η χρήση της Αλόης Βέρα μπορεί να λειτουργήσει ως συμπληρωματικό ή ακόμη και εναλλακτικό φάρμακο για τις γαστρεντερικές ασθένειες.

Παρόμοια αποτελέσματα προέκυψαν και από την κλινική έρευνα, που διενεργήθηκε σε χοιρίδια, του Gopinathan κ.α. (2012) που δημοσιεύτηκε στο διεθνές επιστημονικό περιοδικό φαρμακευτικής και τεχνολογίας. Στην έρευνα αυτή βρέθηκε ότι η χορήγηση Αλόης Βέρα και Αλόης Βέρα και ενός συνδυασμού φυσικών χυμών συντέλεσε σημαντικά στη θεραπεία ελκών του γαστρεντερικού συστήματος σε σύγκριση μάλιστα και με τη ρανιτιδίνη μιας από τις πιο γνωστές φαρμακευτικές ουσίες με κατασταλτική δράση για το υδροχλωρικό οξύ του στομάχου.

Τα θετικά αυτά αποτελέσματα από την κατανάλωση Αλόης Βέρα διαπιστώνονται και από πλήθος άλλων σύγχρονων ερευνών οι οποίες έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά φαρμακευτικού και ιατρικού ενδιαφέροντος (Jimmy & Udim, 2015; Bakrania & Patel, 2015; Gopinathan & Rameela, 2014)

Σε διαφορετικό πλαίσιο η έρευνα των Odes και Madar (1991) σε τριαντα πέντε ασθενείς με χρόνια δυσκοιλιότητα στην οποία τους χορηγήθηκε σκεύασμα με Αλόη, psyllium και χελιδονόχορτο παρατηρήθηκε ότι οι κινήσεις του εντέρου έγιναν συχνότερες, μειώθηκε η δυσκοιλιότητα καθώς και η εξάρτησή τους από το καθαρτικό που χρησιμοποιούσαν, καταδεικνύοντας τη δυνατότητα της Αλόης να συντελέσει στη βελτίωση του προβλήματος αυτού.

Αλλά και στην έγκριτη εγκυκλοπαίδεια της φαρμακευτικής Martindale όπου παρουσιάζονται οι ιδιότητες πάνω από 5100 υλών που χρησιμοποιούνται στη φαρμακευτική αναφέρεται ότι οι ανθρακινόνες που περιέχονται στην Αλόη συμβάλλουν στην παραγωγή βλέννας, αυξάνουν την ποσότητα νερού στο εντερικό σύστημα και την εντερική κίνηση αποτελώντας με αυτό τον τρόπο καθαρτικές ουσίες.

Τέλος και στην έρευνα του Langmead κ.α. (2004) προέκυψαν σημαντικά αποτελέσματα για τη χρήση της Αλόης Βέρα για την αντιμετώπιση φλεγμονόδων νοσημάτων του εντερικού συστήματος.

Από τις παραπάνω έρευνες συμπεραίνεται ότι η ευεργετική δράση της Αλόης στο πεπτικό σύστημα συνίσταται στην προστασία του στομάχου από ουσίες που έχουν φλεγμονώδη δράση αλλά και στη ρύθμιση της λειτουργίας του όπως για παράδειγμα στην αντιμετώπιση της υπερέκκρισης υδροχλωρικού οξέως.

Παράλληλα, ευεργετική δράση μπορεί να έχει και στην αντιμετώπιση και επούλωση των φλεγμονών του στομάχου και του εντερικού συστήματος αλλά και στη ρύθμιση της εντερικής λειτουργίας και στην ανακούφιση από τα συμπτώματα της δυσκοιλιότητας.

Τέλος υπάρχουν και έρευνες στις οποίες φαίνεται να έχει ευεργετική δράση στην αντιμετώπιση ασθενειών όπως το έλκος του δωδεκαδακτύλου και μικροβίων του στομάχου όπως το ελικοβακτήριο του πυλωρού.

Ωστόσο, όπως παρατηρούν και οι Pandey & Singh (2016) αλλά και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας στη μονογραφία του για την Αλόη, κατά την κατανάλωση της Αλόης είναι σημαντικό η περιεκτικότητα σε αλοϊνη ή βαρβαλοϊνη να μην είναι υψηλή καθώς η υψηλή συγκέντρωση μπορεί να είναι βλαπτική για τον οργανισμό.

Το γεγονός αυτό καθιστά ιδιαίτερα σημαντική την ενδελεχή προσοχή κατά την προετοιμασία για κατανάλωση φρέσκων φύλλων Αλόης αλλά και την προτίμηση σε εμπορικά προϊόντα τα οποία δεν περιέχουν παρά μόνο ίχνη αλοϊνης, όντας ασφαλή στην κατανάλωση.

Βιβλιογραφία – Πηγές

Prat, L. & Ribo, T. (2015). Αλόη Βέρα η θαυματουργή. Θεραπευτικές ιδιότητες καλλιέργεια και φροντίδα. Εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία: Αθήνα

Odes H, &  Madar Z. (1991). A double-blind trial of a celandin, aloevera and psyllium laxative preparation in adult patients with constipation. Intestinal Diseases Unit, Soroka Medical Center, Beer Sheva, Israel. 49(2):65-71.

Blitz J, Smith J.W., & Gerard J.R. (1963). Aloe vera gel in peptic ulcer therapy: preliminary report. Journal of American Osteopathic Association, 62: 731-735.

Kumari, Ch. S., Prasad, CVN & Sree, J.R. (2010). Determination of in-vitro and in-vivo activities of Aloe Vera against H. Pylori. International Journal of Pharma and Bio Sciences, V1(2)

Gopinathan, S. et al. (2012). Evaluation of anti-ulcer activity of Aloe Vera juice in combination with banana stem and flower juices in experimental rats. International Journal Of Pharmacy & Technology, Vol 4, Iss 4

Jimmy, E. O. & Udim, N. A. (2015). Durational enhanced antiulgerogenic potentials of Aloe Vera with Omeprazole in gastric ulcer. European Journal of Pharmaceutical and Medical Research, 2(4), 59-70

Bakrania, A. K. & Patel, S. S. (2015). Antiulcer activity of acineutraliquid, herbomineral formulation on animal models of ulcer. Pharma Science Monitor 6(1)

Gopinathan, S. & Rameela, N. (2014). Anti-ulcer activity of Aloe Vera juice and Aloe Vera and Amla Fruit combined juice in ethanol induced ulcerated rats.  International Journal of Pharmacy and Pharmaceutical Sciences, Vol 6, Iss. 6

Ishii, Y.,  Tanizawa H. & Takino, Y. (1994). Studies of Aloe. V. Mechanism of Cathartic Effect.  Biological & Pharmaceutical Bulletin, Vol. 17, No. 5, pp. 651-653.

Reynolds, J. E. F. (Ed). (1993). Martindale, the Extra Pharmacopoeia. (30th Ed.), Pharmaceutical Press, London, 1993.

Langmead, L. Feakins R. M. &  Goldthorpe, S. (2004). Randomized, Doubleblind, Placebo-Controlled Trial of Oral Aloe vera Gel for Active Ulcerative Colitis. Alimentary Pharmacology & Therapeutics, Vol. 19, No. 7

Pandey, A. & Singh, S. (2016). Aloe Vera: A Systematic Review of its Industrial and Ethno-Medicinal Efficacy. International Journal of Pharmaceutical Research & Allied Sciences, 2016, 5(1): 21-33